Klaproos

Mijn werk is niet altíjd somber en treurig.
Soms is er berusting, of opluchting na eindeloos lijden.
En er wordt soms ook erg gelachen bij het ophalen van veel vrolijke herinneringen.
Maar door de coronamaatregelen die nu gelden bij uitvaarten, zijn er veel schrijnende gevallen en is mijn werk extra verdrietig.
Een vrouw die zelf in quarantaine zit en niet aanwezig kan zijn bij de uitvaart van haar man.
Kinderen en kleinkinderen die in het buitenland wonen en niet naar Nederland kunnen reizen om afscheid te nemen van hun vader en opa.
Een dochter die zelf slapend wordt gehouden op de IC, en niet eens weet dat haar moeder is overleden.
En er is nog meer verdriet.
Niet samen afscheid kunnen nemen, niet een arm om je heen, niet uithuilen op een schouder van een vriendin.
Het raakt me als een moeder zegt dat het zo moeilijk is om straks na de uitvaart helemaal alleen naar huis te moeten. Dat ze niet kan koffie drinken met familie.
Dat ze niet samen met vrienden kan proosten op het leven van haar man.

Toen ik een paar jaar geleden met dit werk begon, koos ik voor een klaproos in mijn logo.

Een klaproos; symbool voor troost.

Mijn logo is ontworpen door Nelleke Verhoeff, en zij maakte ‘mijn’ klaproos van twee hartjes.

Troost en liefde.

En dat hoop ik, nu nóg meer dan anders, te geven in mijn werk.

Tue, 28 April