Dickie

Op de dag van de uitvaart ontmoet ik Dickie.
Ik herken hem van de eerder gestuurde foto’s.
Dickie ontroert me.
Rustig en stil loopt hij mee met de naaste familie.
Hij is erbij als de kist wordt gesloten, hij zit ook vooraan in de aula en ook hij blijft als laatste achter bij het graf.
Hij kijkt verdrietig en luistert mee naar alle woorden en muziek.

Dickie was pas tien jaar geleden in zijn leven gekomen, nadat Dickie’s vriend zijn vrouw had verloren.
Ze werden onafscheidelijk en beste vrienden.
Overdag maakten ze lange wandelingen en ook de avonden samen waren niet meer zo stil.
Er was weer iemand om voor te zorgen, iemand om tegen aan te kletsen, iemand die troost bracht.

En nu is Dickie’s vriend gestorven.
Dickie lijkt het niet te begrijpen en kijkt steeds zoekend om zich heen.
Waar blijft ie nou? Komt ie nog? Zit ie thuis op hem te wachten?
Ook al doet iedereen lief tegen hem, hij mist zijn baasje.

Dickie. Het hondje is in de rouw en dat ontroert me.

Wed, 23 June