Handen schudden

Bij de kennismaking met de familie voelt het gek om geen hand te schudden.
In een warme stevige handdruk zit soms meer emotie dan in sommige woorden.
En als ik na de uitvaart afscheid wil nemen van de familie, staan we een beetje onwennig bij elkaar. Na het intensieve contact van de afgelopen week waarin we met elkaar zochten naar woorden en muziek, kunnen we elkaar nu niet omhelzen of een hand vasthouden.
Afstand nemen terwijl ik me zo verbonden voel.
Ik mis dat.

Het corona virus zorgt voor veranderingen op vele terreinen. In mijn werk zit het verschil niet alleen in het feit dat ik geen handen meer mag schudden.
In veel gevallen kan ik ook niet meer bij de familie thuis de afscheidsdienst voorbereiden, maar uitsluitend via telefoon en mail.

En gek genoeg; nu er slechts een beperkt aantal personen bij het afscheid aanwezig mag zijn, lijkt de behoefte aan een woorddienstbegeleider afgenomen.
Vindt men begeleiding niet nodig bij een afscheid in kleine kring?
Terwijl ik denk dat het juist nu van zoveel waarde is om waardig en troostrijk afscheid te nemen.
En dat er naast de uitvaartverzorger iemand de naasten kan ondersteunen bij de voorbereiding van het afscheid.
Met luisteren. Met het schrijven van een mooi levensverhaal.
Met verwoorden van dat wat zo moeilijk te benoemen is.
Met het doen van suggesties van passende muziek of gedichten.
Voor een zo mooi mogelijk afscheid. Een afscheid dat steun kan geven in de zware tijd die aanbreekt na de uitvaart, in de periode van rouw.

Ook nu in deze tijd zie ik hoe zinvol mijn werk is. Als dat kleinkind niet bij je op schoot kan kruipen en als je niet met al je dierbaren kunt samenzijn, is er een grote behoefte aan juiste woorden en krachtige muziek.

Ik voel me altijd bezwaard om aandacht te vragen voor mijn werk.
Maar meer dan anders zou ik juist nu wel van de daken willen schreeuwen hoe graag ik families help in deze zware periode.
Dan zal ik zo nabij mogelijk ter zijde staan. En dan schud ik geen handen.

Mon, 30 March