0651154952





 info@fermate.nu



papa

Vandaag precies één jaar geleden overleed mijn vader. Hij was de laatste jaren ziek geweest en al meerdere keren waren wij al voor een laatste afscheid naar hem toe gegaan. Meerdere keren was het vals alarm. Tot die ochtend op 5 maart.
Hij had een hoge leeftijd bereikt, een mooi leven achter de rug,  woonde nog thuis met zijn vriendin en lag lekker in zijn eigen bed. Hij ontving nog geregeld bezoek, kon het goed vinden met de dames van de thuiszorg en met al die goede verzorging zou hij nog jaren kunnen doorleven. Dachten wij. Bijna tot aan zijn laatste dag behield hij zijn krachtige stem, zijn pretogen en zijn humor.

Een jaar later is het nu. Ik mis hem geregeld. De vader die altijd onder etenstijd opbelde, omdat hij wist dat hij ons thuis trof en niet heel lang hoefde te telefoneren. De vader die het liefst kapotte sokken droeg, want die zaten het lekkerst. De vader die zijn ongezouten mening gaf tegen iedereen. Die altijd blij was als je langskwam en die nooit verwijten maakte als je dat niet deed. Die zo trots op me was maar moeite had om hardop een compliment te geven. Die mij zo diep kon ontroeren op de enkele keren dat ik hem met tranen zag. Die met veel belangstelling kon informeren naar dingen waar je mee bezig was, maar zelf zoveel moeite had om zijn gevoelens echt te uiten. De vader die zo onverwacht geestig uit de hoek kon komen, en ook zo geestig bot kon zijn. Die zich zoveel zorgen kon maken om zijn dierbaren en schijt kon hebben aan wat mensen van hem dachten.

Op de dag van de uitvaart ging ik samen met mijn vriend naar de begraafplaats. Daar zouden we alle familie en vrienden ontmoeten, daar zou ik ook mijn kinderen treffen. En daar kwamen ze aanrijden. Zonder mijn bemoeienis waren ze er allemaal; keurig op tijd en keurig gekleed zoals opa dat kon waarderen. Met mijn volwassen kinderen bracht ik mijn vader weg. Die morgen besefte ik dat ik een generatie was opgeschoven.

Mon, 05 March